บาปใหญ่ บาปลึก

พยศคน ธรรมดา ไม่น่าคิด

มันย่อมมี ประจำจิต กันอยู่ทั่ว

พยศของ คนตรง ซิน่ากลัว

มันหลอนตัว ลึกซึ้ง พึงพินิจ

ถือว่าตัว ตรงจริง จึงยิ่งยึด

ไว้เต็มอึด เรื่อยไป อยู่ในจิต

จะนอนนิ่ง ก็คลุ้มคลั่ง คอยแต่คิด

ว่า “เราถูก เขาผิด” อยู่ร่ำไป

คิดว่าดี กว่าเขา ซิเราแย่

มันเพียงแต่ ดีกว่าคน ที่บาปใหญ่

ส่วนตัวเอง บาปลึก นึกให้ไกล

มันบาปเบา อยู่เมื่อไหร่ ให้นึกดู

เขาติดซ้าย เราติดขวา ถ้ามานึก

มันยังติด เหลือลึก กันทั้งคู่

แม้ติดซ้าย เลวกว่า ไม่น่าดู

แต่ติดขวา มันก็หรู อยู่เมื่อไร

มันเพียงแต่ ดีกว่าคน ที่ยังเลว

ส่วนตัวเอง ก็ยังเหลว ไม่ไปไหน

เฝ้าเกลียดซ้าย รักขวา เป็นบ้าใจ

มันก็ไพล่ พลัดห่าง ทางนิพพาน ฯ

โดย พุทธทาส  อินฺทปญฺโญ

ช่างหัวมัน

จงยืนกราน สลัดทั่ว “ช่างหัวมัน”

ถ้าเรื่องนั้น เป็นเหตุ แห่งทุกข์หนา

อย่าสำออย ตะบอยจัด ไว้อัตรา

ตัวกูกล้า ขึ้นเรื่อยไป อัดใจตาย

เรื่องนั้นนิด เรื่องนี้หน่อย ลอยมาเอง

ไปบวกเบ่ง ให้เห็นว่า จะฉิบหาย

เรื่องเล็กน้อย ตะบอยเห็น เป็นมากมาย

แต่ละราย รีบเขวี้ยงขว้าง ช่างหัวมัน

เมื่อตัวกู ลู่หลบ ลงเท่าไหร่

จะเย็นเยือก ลงไป ได้เท่านั้น

รอดตัวได้ เพราะรู้ใช้ “ช่างหัวมัน”

จงพากัน หัดใช้ ไว้ทุกคนฯ

โดย พุทธทาส  อินฺทปญฺโญ

สหายเอ๋ย !

สหายเอ๋ย "ตัวเรา" มิได้มี

แต่พอเผลอ "ตัวเรา" มี ขึ้นมาได้ 

พอหายเผลอ "ตัวเรา" ก็หายไป 

หมด"ตัวเรา" เสียได้ เป็นเรื่องดี

สหายเอ๋ย จงถอน ซึ่งตัวเรา 

และถอนทั้ง "ตัวไท" อย่างเต็มที่ 

ให้มีแต่ ปัญญา และปราณี 

อย่าให้มี "เรา - เขา" เบาเหลือเอย

โดย พุทธทาส  อินฺทปญฺโญ

เย็นอยู่ ด้วยจิตว่าง

จงทำงาน  ทุกชนิด  ด้วยจิตว่าง

ยกผลงาน  ให้ความว่าง  ทุกอย่างสิ้น

กินอาหาร  ของความว่าง  อย่างพระกิน

ตายเสร็จสิ้น  แล้วในตัว  แต่หัวที

ท่านผู้ใด  ว่างได้  ดังว่ามา

ไม่มีท่า  ทุกข์ทน  หม่นหมองศรี

"ศิลปะ"  ในชีวิต  ชนิดนี้

เป็น "เคล็ด" ที่ใครคิดได้ สบายเอยฯ

โดย พุทธทาส  อินฺทปญฺโญ

-------------------------
การทำงานด้วยจิตว่าง  หมายถึง  การทำงานด้วยความมีสติ  จิตใจไม่วอกแวก เหม่อลอย ปราศจากกิเลสตัณหา  มีความมุ่งมั่นในการทำงานให้ประสบผลสำเร็จ


ความว่างนั้น ตรงกับภาษาบาลีว่า “สุญญตา”  

จิตว่าง  หมายถึง   จิตที่ว่างจากกิเลสตัณหา   ไม่เจือด้วย โลภะ โทสะ โมหะ   เป็นจิตที่ไม่ยึดมั่นถือมั่น  จิตที่บริสุทธิ์  จิตที่มีสติ

จิตวุ่น  เป็นคำตรงกันข้ามกับจิตว่าง   การปรุงแต่งเป็นเหตุให้จิตวุ่น นั่นเอง และทำให้เป็นทุกข์

คนเราธรรมดามีจิตว่างอยู่เป็นพื้นฐานอยู่แล้ว  ไม่ใช่จิตวุ่นเป็นพื้นฐาน

มองแต่แง่ดีเถิด

เขามีส่วน  เลวบ้าง  ช่างหัวเขา

จงเลือกเอา ส่วนที่ดี เขามีอยู่

เป็นประโยชน์  โลกบ้าง  ยังน่าดู

ส่วนที่ชั่ว  อย่าไปรู้  ของเขาเลย

จะหาคน  มีดี  โดยส่วนเดียว

อย่ามัวเที่ยว  ค้นหา  สหายเอ๋ย

เหมือนเที่ยวหา  หนวดเต่า  ตายเปล่าเอย

ฝึกให้เคย  มองแต่ดี  มีคุณจริงฯ

โดย พุทธทาส  อินฺทปญฺโญ

ความสุข

ความเอ๋ย ความสุข 

ใครๆ ทุก  คนชอบเจ้า  เฝ้าวิ่งหา

"แกก็สุข"  ฉันก็สุข  ทุกเวลา 

แต่ดูหน้า  ตาแห้ง  ยังแคลงใจ

ถ้าเราเผา  ตัวตัญหา  ก็น่าจะสุข 

ถ้ามันเผา  เราก็ "สุก"  หรือเกรียมได้

เขาว่าสุข  สุขเน้อ!  อย่าเห่อไป 

มันสุขเย็น  หรือสุกไหม้  ให้แน่เอย

โดย พุทธทาส  อินฺทปญฺโญ

---------------------
สุขสำราญคู่กับ ทุกข์ทรมาน
ความสุขสำราญที่ไม่มีธรรมะเป็นรากฐาน ก็คือความทุกข์ทรมานที่กำลังรอเวลาอยู่ !

สุขสงบ – สุขสนุก
สุขแท้ เกิดจากความสงบเท่านั้น ส่วนที่เกิดจากความวุ่นวายนั้น เป็นเพียงความสนุก หาใช่ความสุขไม่ !

สุขแท้ – สุขเทียม
ความสุขที่แท้จริง เป็นสิ่งที่ต้องได้มาเปล่าๆ โดยไม่ต้องเสียสตางค์ เหมือนดั่งที่ตรัสว่า ถอนความรู้สึกว่าตัวตนเสียได้แล้ว ก็ได้นิพพานมาเปล่าๆ ไม่ต้องเสียมูลค่าอะไร

ส่วนความสุขเทียม หรือความเพลิดเพลินที่หลอกลวงนั้น ใช้เงินซื้อมาเท่าไรก็ไม่รู้จักพอ จนตัวตาย ก็ไม่พบกับความสุขที่แท้จริง!

ความสุขอันประเสริฐ
อย่ามุ่งหมาย ความสุขอันประเสริฐอะไรๆ ให้มากไปกว่าความปกติของจิต ที่ไม่ยินดียินร้าย ไม่ขึ้นไม่ลงไปตามอารมณ์ที่กระทบเพราะไม่มีสุขอะไรประเสริฐยิ่งไปกว่าความปกติของจิตนั้น